«وَ لَوْ أَنَّ أَهْلَ الْقُرى‏ آمَنُوا وَ اتَّقَوْا لَفَتَحْنا عَلَيْهِمْ بَرَكاتٍ مِنَ السَّماءِ وَ الْأَرْضِ وَ لكِنْ كَذَّبُوا فَأَخَذْناهُمْ بِما كانُوا يَكْسِبُون‏»:[1] اگر اهل جامعه ها ایمان می آوردند و تقوی می ورزیدند، برکات آسمان و زمین را بر آنان می گشودیم، ولی آنان حقیقت را تکذیب کردند، ما هم آنان را به پیامد اعمال شان گرفتار کردیم.

قُری^ا: جمع قریه.

قریه: مجتمع زیستی انسان. خواه یک دهکدۀ کوچک باشد، یا قصبه، یا شهر، یا یک جامعه.

برکت: بهره وری کامل از یک «چیز مستعد نفع» اعم از کانی ها، هر محصول کشاورزی، صنعتی، بویژه بهره وری کامل از نیروی انسانی با شیوۀ انسانی. مدیریت اگر عنصر رشاد را در خود داشته باشد برکت در کار و برکت در نیروی انسانی و برکت در هدف را خواهد داشت.

تقوی^ا: زندگی مطابق اقتضاهای روح فطرت، و «خودپائی» از سلطۀ غرایز بر شخصیت.

ایمان: انتخاب بستر و مسیر شریعت الهی برای زندگی مطابق روح فطرت.

اسلام و مبانی مدیریت،ص305

[1] آیۀ 96 سورۀ اعراف.